Andrzej Sadowski

14.07.2014

Absolwent Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. W latach 1980-2003 prowadził wspólnie z Katarzyną Deszcz undergroundowy Teatr Mandala, w którym zrealizował kilkadziesiąt projektów artystycznych z różnych dziedzin sztuki pokrewnych teatrowi, pokazywanych na wielu festiwalach teatralnych i performerskich w 35 krajach świata.
W roku 1986 rozpoczął stałą współpracę z kilkunastoma europejskimi centrami teatralnymi, w których prowadził zajęcia warsztatowe w oparciu o eksperymentalne metody i techniki aktorskie, wypracowane w Mandali.
W latach 90. rozpoczął współpracę z kilkoma uczelniami artystycznymi, m. in. Dartington College of Arts w Devon (Wielka Brytania) i Academia de Musica & des Artes Espectaculo w Porto (Portugalia), realizując autorskie projekty i kierując pracami semestralnymi w zakresie sztuki aktorskiej i wykorzystywania multimediów w spektaklu teatralnym.
W latach 1997-99 był członkiem Akademii Teatralnej przy Radzie Europy (L’Academie Europeenne des Arts du Geste du Conceil d’Europe).
W teatrze repertuarowym zadebiutował w 1997 roku. Od tego czasu współpracował z teatrami Krakowa, Radomia, Bydgoszczy, Olsztyna, Gliwic, Częstochowy, Cieszyna, Tarnowa, Jeleniej Góry, Sosnowca, Poznania, Bielska-Białej, Katowic i Zabrza.
Ostatnie realizacje, to reżyseria i scenografia spektakli: Oleanna D. Mameta w krakowskim Teatrze Ludowym, Ballada uliczna T. Opoki w Teatrze Powszechnym w Radomiu, Piękność dnia I. Kusiak, Pippi Pończoszanka A. Lindgren oraz Awantura w Chioggi C. Goldoniego – wszystkie w Tesinskim Divadle w Cieszynie, skrzynk@pandory B.V.Zandta i J. Milmore w Teatrze Nowym w Zabrzu, reżyseria spektkalu Lataj z Krystyną w stołecznym Och-Teatrze i Majakowski // Reaktywacja w radomskim Teatrze Powszechnym, a także projekty scenografii do spektakli: Porcja Coughlan M. Carr w Tesinskim Divadle w Cieszynie, Jednoręki ze Spokane M. McDonagha w Teatrze Powszechnym w Radomiu, Gorace lato w Oklahomie T. Letts oraz Matki P. Rowickiego – obydwa w Teatrze Nowym w Zabrzu, a także Moja Abba T. Mana w Teatrze Śląskim im. S. Wyspiańskiego w Katowicach.
Poza teatrami w kraju, reżyserował m.in. w Chorwacji, Japonii, Niemczech, Anglii, Irlandii, Szkocji, USA, Turcji, Ukrainie, Norwegii, Portugalii, Kanadzie oraz Rosji.
Obecnie, poza reżyserią i scenografią na scenach repertuarowych w Polsce i za granicą, zajmuje się współpracą z tancerzami oraz muzykami w ramach projektów podejmowanych przez formację a&a&a & herrkopf.

W Teatrze Rozrywki wyreżyserował kameralne przedstawienie, oparte na sonetach Szekspira pt. Dwa ukochania.

NAGRODY I WYRÓŻNIENIA:
2001 – wyróżnienie Jury w kategorii ryzyka za pomysł spektaklu Pomiędzy (Teatr Mandala) na I Festiwalu Dramaturgii Współczesnej w Zabrzu,
2004/2005 – nagroda miesięcznika „Śląsk” im. S. Bieniasza na 4. Festiwalu Dramaturgii Współczesnej „Rzeczywistość przedstawiona” w Zabrzu, Grand Prix na 8. Ogólnopolskim Festiwalu Komedii Talia w Tarnowie, nagroda za wysokiej próby poczucie humoru scenicznego na 3. Festiwalu Prapremier w Bydgoszczy, nagroda za pomysł, reżyserię i scenografię na Przeglądzie Teatrów Małych Form „Kontrapunkt” w Szczecinie – wszystkie za przedstawienie Skrzyneczka bez pudła wg W. Dymnego,
2005 – nagroda Prezydenta miasta Częstochowa za całokształt twórczości, ze szczególnym uwzględnieniem przedstawienia Skrzyneczka bez pudła,
2006 – Nagroda Publiczności na 10. Ogólnopolskim Festiwalu Komedii Talia w Tarnowie dla spektaklu Nie wszyscy złodzieje przychodzą kraść,
2006 wyróżnienie za adaptację sceniczną opowiadania Wiesława Dymnego Skrzyneczka bez pudła na I Ogólnopolskim konkursie na teatralną inscenizację dawnych dzieł literatury europejskiej w Warszawie, Nagroda artystyczna ZŁOTA MASKA ze scenografię do przedstawienia Opowieści Gragantuiczne, nagroda „za niekonwencjonalną narrację i twórczą współpracę z reżyserem teatralnym” za spektakl B&B na Międzynarodowych Prezentacjach Współczesnych Form Tanecznych w Kaliszu.

Foto: Artur Wacławek

Czytaj dalej

Rudolph Straub

14.07.2014

Urodził się i dorastał w Zug (Szwajcaria); pięć lat spędził w Westport (USA). Studiował literaturę angielską i historię sztuki w Bazylei, studia teatralne odbył w Zurychu (Akademia Teatralna) oraz Paryżu (Ecole Lecoq). Był asystentem takich reżyserów, jak Manfred Weckwerth i Max Peter Ammann.
W latach 1975-81 był asystentem reżysera w Sekcji dramatu szwajcarskiej telewizji DRS, w latach 1982-85 pracował, jako autor i reżyser dla Radio Drama DRS.

Jest współzałożycielem pierwszej w Zurychu, niezależnej grupy teatralnej KOMEDIE, która powstała w roku 1977. Rudolph Straub pisał, grał i reżyserował tam aż do roku 1981. KOMEDIE gościła na festiwalach Wiedniu, Barcelonie, Hamburgu, Bremen i in.
W roku 1985 wspólnie z Alexandrą Prušą powołał do życia zespół YO-YO PRODUCTION, w której, aż do roku 1999, współtworzył, pisał, reżyserował – łącznie około 30 spektakli dla teatru i mediów. Jednym z ostatnich był spektakl Neige blanche R. Walsera z muzyką Giovanny Marini i scenografią Pawła Dobrzyckiego. Była to produkcja przygotowana specjalnie na festiwal TheaterSpektakel99 w Zurychu. YO-YO PRODUCTION występował w wielu krajach, od Göteborga po Dubrownik. W roku 1987 zespół wystąpił również we Wrocławiu, ze sztuką Lenin w operze.

Od 1983 roku Rudolph Straub pracował jednocześnie jako freelancer, reżyserując spektakle w Västeras Lans-Theatre (Szwecja), Schauspielhaus Zurych, Théâtre des Treize Vents w Montpellier (Francja), Teatrze Szwedzka / Teatr Rozmaitości w Warszawie, Teatrze Sztuki w Zurychu, w Wietnamskim Teatrze Narodowym w Hanoi oraz Casino Theatre Zug (Szwajcaria).
Od 1989 roku Rudolph Straub napisał i wyreżyserował kilka filmów krótkometrażowych i filmów fabularnych dokumentów telewizyjnych, takich jak Maxantino, czy Counting My Days.

W latach 1992-99 był wykładowcą na Wydziale Filmowym Akademii Sztuk Pięknych w Zurychu, a w latach 1993-2012 również w Conservatoire Nationale de Theatre w Montpellier.
W roku 2006 Rudolph Straub napisał i wyprodukował operę NightShift, wystawioną wSt. Gallen (Szwajcaria), a dwa lata później, w rodzinnym mieście Zug prapremierę miała opera Nikki. W roku 2014 w Genewie wystawiona zostanie trzecia opera jego autorstwa, zatytułowana Moonwatch.
Rudolph Straub mieszka w Szwajcarii i południowej Francji.

W Teatrze Rozrywki wyreżyserował komedię Frank V F. Dürrenmatta.

Foto: Tomasz Zakrzewski

Czytaj dalej

Bogdan Ciosek

14.07.2014

Absolwent PWST w Krakowie, Wydziału Reżyserii Dramatu; studiował również teatrologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jeszcze w czasie studiów pisał scenariusze, grał i reżyserował w teatrach studenckich. Związany etatowo z teatrami Nowej Huty, Częstochowy i Rzeszowa, współpracował ze scenami Krakowa, Szczecina, Zabrza, Częstochowy, Sosnowca, Gdańska, Lublina, Katowic, Iwanofrankowska oraz Chorzowa.

Wyreżyserował pół setki przedstwień – głównie klasyki oraz klasyki współczesności, wśród których znajdują się takie tytuły, jak: Caligula A. Camusa i Piękny widok S. Mrożka (Teatr Współczesny w Szczecinie), Rozmowy z katem K. Moczarskiego (Teatr Nowy w Zabrzu), Szklana menażeria T. Williamsa, Sami ze wszystkimi A. Gelmana, Antygona Sofoklesa, Brzydkie kaczątko A. Gal (wszystkie w Teatrze im. A. Mickiewicza w Częstochowie), Kontrakt, Pieszo oraz Rzeźnia S. Mrożka, Teatr czasów Nerona i Seneki E. Radzińskiego, Życie jest snem P. Calderona, Hiob K. Wojtyły, Zmierzch długiego dnia E. O’Neilla, Nienawidzę M. Koterskiego, Zemsta A. Fredry, Wesele S. Wyspiańskiego, Szewcy S. I. Witkiewicza, Kopciuszek J. i H. Grimmów, Sen nocy letniej W. Szekspira, Siemka D. Kosińskiego, Trzy siostry A. Czechowa oraz Opowieść o życiu i śmierci wg własnego scenariusza (wszystkie w Teatrze im. W. Siemaszkowej w Rzeszowie), Hiob K. Wojtyły, Don Juan Moliera, Bracia Karamazow F. Dostojewskiego oraz Kontakt S. Mrożka (wszystkie w Teatrze Śląskim im. S. Wyspiańskiego w Katowicach), Rewizor M. Gogola, Simpatico S. Sheparda (Teatr Wybrzeże w Gdańsku), Pora zbiorów S. Bieniasza, Trzy siostry A. Czechowa, Wesele oraz Wyzwolenie S. Wyspiańskiego, Antygona Sofoklesa, Ożenek M. Gogola, Profesjonalista D. Kovacevića oraz Tango S. Mrożka (wszystkie w Teatrze Zagłębia w Sosnowcu), Tartuffe Moliera, Kolacja na cztery ręce P. Barza, Złodziejki chleba E. Lachnit, Iwona, księżniczka Burgunda W. Gombrowicza, Pastorałka L. Schillera (wszystkie w Teatrze Nowym z Zabrzu), Podanie o Piaście i Popielu A. Gala, Balladyna J. Słowackiego, Tristan i Izolda J. Bediera, Legenda S. Wyspiańskiego, Antygona Sofoklesa oraz Don Kichote M. de Cervantesa (wszystkie w Teatrze Lalki, Maski i Aktora „Groteska” w Krakowie), Dożywocie A. Fredry oraz Balladyna J. Słowackiego (obydwa w Teatrze im. J. Osterwy w Lublinie), a także Karnawał, czyli pierwsza żona Adama S. Mrożka (Teatr im. J. Słowackiego w Krakowie).

Bogdan Ciosek ma w dorobku również wiele działań pozareżyserskich, np. organizację I Festiwalu Młodych reżyserów w Rzeszowie (1987), organizację dziesięciu edycji Rzeszowskich Spotkań Teatralnych oraz sześciu edycji Rzeszowskich Spotkań Karnawałowych. Jest twórcą formuły i organizatorem pięciu edycji Rzeszowskich Spotkań Plenerowych, inicjatorem Galerii „Foyer” i wielu w niej wystaw i cyklicznych festiwali plastycznych (Międzynarodowe Biennale Plakatu Teatralnego, Międzynarodowe Biennale Grafiki Komputerowej, Aukcja dobroczynnych „Bliźniemu swemu…”).

Zainicjował i organizował budowę „Szajna Galerii” w Rzeszowie, w której zgromadzono największy zbiór prac Józefa Szajny. Stworzył formułę i program Festiwalu Dramaturgii Współczesnej „Rzeczywistość przedstawiona” w Zabrzu. W roku 2011 pełnił funkcję dyrektora programowego 6. Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych „R@port” w Gdyni.

W Teatrze Rozrywki wyreżyserował Zbrodnię i karę F. Dostojewskiego we własnej adaptacji, Ja, Josephine wg własnego scenariusza oraz Historię filozofii po góralsku wg ks. prof. J. Tischnera.

NAGRODY I WYRÓŻNIENIA:

1990 – nagroda Wojewody Rzeszowskiego

1991 – nagroda Ministra Edukacji Narodowej

1992 – ZŁOTA MASKA za reżyserię „Don Juana” Moliera w Teatrze Śląskim w Katowicach

1993 – nagroda Ministra Kultury i Sztuki oraz nagroda Prezydenta Rzeszowa

1994 – „Złota Maska” za reżyserię „Braci Karamazow” Dostojewskiego w Teatrze Śląskim w Katowicach

1997 – nagroda główna za „Nienawidzę” Koterskiego na II Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Ogródkowych w Warszawie

1998 – Krzyż Kawalerski OOP – za wybitne zasługi dla kultury polskiej

2005 – nagroda za inscenizację „Balladyny” Słowackiego na I Ogólnopolskim Festiwalu Dramaty Narodów – Kraków

Foto: Tomasz Zakrzewski

Czytaj dalej

Michał Znaniecki

14.07.2014

Reżyser, dramaturg, scenograf i pedagog. Studiował w warszawskiej PWST, następnie na Uniwersytecie w Bolonii u Umberto Eco oraz u Giorgio Strehlera w Teatro Piccolo di Milano. Zadebiutował w mediolańskiej La Scali spektaklem opartym na muzyce Monteverdiego. Miał wówczas zaledwie 24 lata i był najmłodszym w historii reżyserem, debiutującym w tym najsłynniejszym, włoskim teatrze operowym. Uznany za największy talent reżyserski w 1995 r., zaczął współpracę z teatrami operowymi i dramatycznymi Włoch, Francji, Belgii, Hiszpanii, Argentyny, Irlandii i Polski, później Urugwaju, Kuby i Izraela. Jest autorem ponad 190 spektakli muzycznych i dramatycznych.

Współpracował z największymi artystami świata opery i teatru, takimi jak: Placido Domingo, Piotr Beczała, Mariusz Kwiecień, Jose Cura czy Lorin Maazel.

Jest założycielem i wieloletnim dyrektorem instytucji teatralnych: Limen Teatro i CONTEATRO, specjalizujących się w produkcji spektakli operowych, teatralnych oraz mistrzowskich kursów teatralnych. Projekty teatralne, edukacyjne i angażujące grupy wykluczone społecznie, przyniosły mu wiele nagród, m.in. Medal Regionu Puglia.

Od roku 2007 współpracuje na stałe z teatrami hiszpańskimi. Pierwszą jego produkcją była opera Cyrano de Bergerac z Placido Domingo w roli tytułowej, zrealizowana w Walencji. Zainaugurował sezon opery w Bilbao Zamkiem Sinobrodego B. Bartóka, wrócił tam z Cosi fan tutte, Ernanim i Eugeniuszem Onieginem, a następnie zrealizował spektakle w Teatro Real w Madrycie, Teatro la Maestranza w Sevilli i na Międzynarodowym Festiwalu w Santander. Kolejnym spektaklem był Król Roger K. Szymanowskiego, którego premiera odbyła się w Bilbao.

Michał Znaniecki współpracuje dziś na stałe z teatrami w Argentynie i Urugwaju, gdzie zrealizował między innymi prapremierę opery Hagith Karola Szymanowskiego w Teatro Colon, najważniejszej scenie Ameryki Łacińskiej. Jest założycielem Festiwalu Opera on The Water – Tigre w Buenos Aires, który miał już dwie edycje.

Współpracuje również z Israeli Opera, reżyserując superprodukcje plenerowe na pustyni w Masadzie. Najnowszą z nich jest Traviata, której premiera odbyła się w czerwcu 2014 r. W tym samym roku wyreżyserował m.in. Eugeniusza Oniegina w Neapolu, Bal Maskowy G. Verdiego w Operze Narodowej w Tel Avivie oraz Mefistofele A. Boito w Chorwackim Narodowym Teatrze w Splicie.

W Polsce kontynuuje współpracę ze scenami operowymi m.in. Krakowa (Don Giovanni, Eugeniusz Oniegin, Miłość do trzech pomarańczy), Szczecina (The Fairy Queen), Łodzi (Włoszka w Algierze), Warszawy (Łucja z Lammermoor i Lucrezia Borgia) i Wrocławia, gdzie oprócz spektakli repertuarowych (Cosi fan tutte, Hagith, Ester, Napój miłosny, Samson i Dalila, Rigoletto, Otello) wyspecjalizował się w megaprodukcjach plenerowych takich jak: Napój miłosny na Pergoli, Otello na Wyspie Piaskowej czy Turandot i Bal Maskowy na Stadionie Olimpijskim.

Był jednym z najmłodszych dyrektorów Opery Narodowej w Warszawie i Teatru Wielkiego w Poznaniu.

W Teatrze Rozrywki wyreżyserował:
– Szwagierki M. Tremblaya,
– musical Jekyll & Hyde F. Wildhorna i L. Bricusse’a,
– musical Producenci M. Brooksa,
– musical Our House T. Firtha i Madness,
– musical Billy Elliot E. Johna i L. Halla,
– musical Bulwar Zachodzącego Słońca W. L. Webbera, D. Blacka i C. Hamptona,
– musical Zakonnica w przebraniu A. Menkena.

NAJWAŻNIEJSZE NAGRODY:

– ZŁOTA MASKA 2008 i tytuł „spektakl roku” dla musicalu Jekyll & Hyde,
– ZŁOTA MASKA 2010 za reżyserię musicalu Producenci,
– Medal Regionu Puglia 2008 za osiągnięcia artystyczne,
– Srebrny Medal Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Zasłużony Kulturze GLORIA ARTIS”,
– Premios Líricos Teatro Campoamor 2011 dla najlepszej produkcji premierowej roku w Hiszpanii – Eugeniusza Oniegina.
– 23. Konkurs Narodowych Nagród Teatralnych Chorwacji – główna nagroda za najlepszy spektakl operowy 2014 – Mefistofele
– Premio Abbiati 2015 – nagroda specjalna im. Filippo Siebanecka za najciekawszy projekt muzyczny we Włoszech – 200.com-Pagliacci 2015
– Nagroda Marszałka Województwa Śląskiego w dziedzinie kultury za wybitne osiągnięcia artystyczne (2018).

Foto: Marek Grotowski

Czytaj dalej

Jacek Bończyk

14.07.2014

Autor tekstów piosenek, scenarzysta i reżyser spektakli muzycznych, aktor i piosenkarz. Autor polskiej wersji językowej wielu piosenek w filmach, m.in.: „Shrek”, „Niedźwiedź w wielkim niebieskim domu”, „Mała Syrenka”. Wokalista i gitarzysta formacji rockowych: Bończyk/Krzywański oraz Nowe Sytuacje.

Uczestnik festiwali i zdobywca wielu nagród, z których najważniejsze to: Grand Prix na 21. Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu oraz Grand Prix na 16. Ogólnopolskim Festiwalu Piosenki Francuskiej w Lubinie. Od 2010 roku – członek Rady Artystycznej Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu. Od 2013 roku – dyrektor artystyczny Festiwalu Twórczości Wojciecha Młynarskiego. Współzałożyciel Fundacji Róbmy swoje dla kultury. Od roku 2016 wykładowca Warszawskiej Szkoły Filmowej.

Ma na swoim koncie kilka recitali:
– Piosenki kilku Francuzów (2000),
– Tango Kameleon (2002),
– Recital na piano i bass (2009),
– Mój Staszewski (2012),
– Resume z wątkiem kosmicznym (2013),
– Czarno-białe ślady (2014),
– Kaczmarski – subiektywnie (2016)
– Absolutnie. Bończyk śpiewa Młynarskiego (2018).

Nagrał kilka płyt, m.in.: „Następny” (2001), „Tango Kameleon”(2003), „Depresjoniści”(2005), "Raj"(2008), "Ideologia snu", "Dzieci Hioba"(2010), "Mój Staszewski" (2012). Pisze teksty dla różnych wykonawców piosenki, m.in. dla Katarzyny Groniec, Michała Bajora i Mirosława Czyżykiewicza.

Od lat spełnia się także w roli scenarzysty i reżysera koncertów oraz twórcy spektakli teatralnych, takich jak m.in.:
– Obywatel w Teatrze im. W. Horzycy w Toruniu,
– Kot w butach, Walc na trawie, Nie dorosłem w stołecznym Teatrze Syrena,
– Singielka, Singielka 2 w Teatrze Polskim w Bielsku-Białej,
– Zorro w Teatrze Muzycznym w Łodzi,
– Jacek Kaczmarski. Lekcja historii w warszawskim Teatrze Ateneum,
– Młynarski obowiązkowo! w Teatrze 6. piętro w Warszawie,
– Walc kameralny, czyli Pan Wasowski mniej znany w Teatrze Muzycznym w Toruniu.

Jest twórcą cenionych spektakli poetyckich, m.in.: Wersety panteisty,O aniołach innym razem, 1944 – Miasto – 2012, Total Niemen, czyli o czym trąbo dzwonisz.

W Teatrze Rozrywki zagrał Cliffa w musicalu Cabaret oraz Brada w premierowej obsadzie musicalu The Rocky Horror Show.
Na chorzowskiej scenie wyreżyserował:
– Terapię Jonasza (i również zagrał w niej główną rolę),
– Kota w butach – obydwa spektakle wg własnego scenariusza,
– musical Młody Frankenstein M. Brooksa i T. Meehana (napisał też polskie teksty piosenek),
– Jak odnieść sukces w biznesie, zanadto się nie wysilając (w którym wziął również udział jako Głos Z Książki),
– musical familijny Zorro,
– musical Cabaret J. Masteroffa, J. Kandera i F. Ebba.
Jest pomysłodawcą, reżyserem oraz wykonawcą (śpiew, gitara) w koncercie Poeci, których nam zabrakło.

W marcu 2017 r. podczas Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu Kapituła Nagrody im. Aleksandra Bardiniego przyznała Jackowi Bończykowi DYPLOM MISTRZOWSKI.

Od września 2018 r. do czerwca 2019 r. Dyrektor artystyczny Teatru Rozrywki.

Foto: Tomasz Zakrzewski

Czytaj dalej

Łukasz Kos

14.07.2014

Reżyser teatralny. Studiował na Wydziale Wiedzy o Teatrze w warszawskiej Akademii Teatralnej, a w 1999 roku ukończył Wydział Reżyserii Dramatu Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Jeszcze w czasie studiów był asystentem Mai Komorowskiej przy Letnikach M. Gorkiego (w których zresztą zagrał Dwukropka Siemiona Siemionowicza), Rudolfa Zioły przy Burzy W. Szekspira (Narodowy Stary Teatr w Krakowie, 1997) i Andrzeja Wajdy, z którym pracował przy realizacji Klątwy S. Wyspiańskiego (Narodowy Stary Teatr w Krakowie, 1997).
W latach 1989-1992 wędrował po Polsce z prywatnym Teatrem im. Kici Koci Zbigniewa Micha i Wojciecha Królikiewicza. W 1998 roku Łukasz Kos wraz z Markiem Wroną wyreżyserował na deskach Teatru Ludowego w Nowej Hucie Dziady cz. III. Celę Konrada A. Mickiewicza. Kolejnym przedsięwzięciem był Zazum w stołecznym Teatrze Dramatycznym (2000). Było to liryczne przedstawienie z tekstami Dariusza Rzontkowskiego, nawiązujące stylistyką do niezapomnianego Kabaretu Starszych Panów.

W latach 2001-2003 reżyser związany był z Teatrem Nowym w Łodzi, w którym wyreżyserował: Beztlenowce I. Villqista, współczesną operę kameralną pt. Mężczyzna, który pomylił żonę z kapeluszem M. Nymana, Kurkę wodną S. I. Witkiewicza oraz program rozrywkowy Go-Go, czyli neurotyczna osobowość naszych czasów z tekstami i muzyką Jakuba Przebindowskiego, który cztery lata później wystawił ponownie, tym razem w krakowskim Teatrze Scena STU.
Następne realizacje Łukasza Kosa to:
– Od dziś będziemy dobrzy P. Sali (Teatr Polski we Wrocławiu),
– Sny I. Wyrypajewa (Teatr Rozmaitości w Warszawie)
– Koronacja M. Modzelewskiego (Teatr Narodowy w Warszawie),
– Paw królowej D. Masłowskiej (Teatr Studyjny PWSFTiT w Łodzi),
– Starość jest piękna E. Vilar (Teatr Polonia),
– Zapiski tego, który zniknął L. Janačka (Teatr Wielki – Opera Narodowa w Warszawie),
– Sonety Szekspira P. Mykietyna (Teatr Wielki – Opera Narodowa w Warszawie),
– Klątwa S. Wyspiańskiego (Teatr im. C. K. Norwida w Jeleniej Górze),
– Król Duch J. Słowackiego (Teatr Nowy im. K. Dejmka w Łodzi),
– Sceny z życia małżeńskiego I. Bergmana (Och-Teatr w Warszawie),
– Król dramatu M. Modzelewskiego (Teatr IMKA w Warszawie),
– Bobiczek H. Levina (Teatr Zagłębia w Sosnowcu).

Łukasz Kos jest również autorem inscenizacji dla dzieci. W warszawskim Teatrze Lalka przygotował spektakle pt. Sklep z zabawkami A. Popescu oraz Janosik. Naprawdę prawdziwa historia M. Walczaka. Na deskach Teatru Polskiego im. H. Konieczki w Bydgoszczy przedstawił współcześnie potraktowanego Kajtusia Czarodzieja J. Korczaka. Bankructwo małego Dżeka R. Bolesty wyreżyserował w stołecznym Teatrze Lalka.

Łukasz Kos jest również współautorem (z Jackiem Papisem) filmu dokumentalnego „Zdzisław Maklakiewicz” (1996), traktującym o karierze jednego z najbardziej nietuzinkowych polskich aktorów filmowych. W roku 2004 reżyser zrealizował „Opowieści o zwyczajnym szaleństwie” P. Zelenki dla Teatru Telewizji.

W Teatrze Rozrywki wyreżyserował Przebudzenie wiosny S. Saterai D. Sheika.

NAGRODY:
– ZŁOTA MASKA 2001– nagroda łódzkich recenzentów dla najlepszego reżysera sezonu za reżyserię „Beztlenowców” I. Villqista w Teatrze Nowym w Łodzi,
– Nagroda publiczności dla spektaklu Beztlenowce na 5. Ogólnopolskim Festiwalu Sztuki Reżyserskiej INTERPRETACJE w Katowicach 2002,
– Nagroda za reżyserię spektaklu Od dziś będziemy dobrzy na 3. Festiwalu Dramaturgii Współczesnej RZECZOWISTOŚĆ PRZEDSTAWIONA w Zabrzu oraz Nagroda za reżyserię spektaklu Kurka wodna S. I. Witkiewicza na 28. Opolskich Konfrontacjach Teatralnych (2003),
– Nagroda za „wrażliwą i skuteczną pracę nad tekstem i aktorem” w przedstawieniu Koronacja M. Modzelewskiego na 4. Festiwalu Dramaturgii Współczesnej RZECZOWISTOŚĆ PRZEDSTAWIONA w Zabrzu 2004,
– Nagroda za inscenizację i reżyserię przedstawienia Sklep z zabawkami na 12. Międzynarodowych Spotkaniach Teatrów Lalek w Toruniu 2005,
– ATEST – Świadectwo Wysokiej Jakości i Poziomu Artystycznego za rok 2005, za przedstawienie Sklep z zabawkami (2006),
– honorowe wyróżnienie dla przedstawienia Janosik. Naprawdę prawdziwa historia na 25. Ogólnopolski Festiwal Teatrów Lalek w Opolu 2011.

Foto: Tomasz Zakrzewski

Czytaj dalej

Andrzej Bubień

14.07.2014

Absolwent filologii polskiej Uniwersytetu Warszawskiego oraz reżyserii dramatu w Państwowym Instytucie Teatru Muzyki i Kinematografii w Sankt Petersburgu (obecnie Akademia Sztuki Teatralnej).

Pierwsze spektakle zrealizował w teatrach Petersburga – Kolonię karną F. Kafki, Uczciwe życie wg B. Brechta (spektakl prezentowany na Festiwalu „Pod dachami St. Petersburga”, 1992), Śmiertelne gry wg F. Dürrenmatta oraz Ja, Feuerbach T. Dorsta.

W Polsce zadebiutował jako reżyser we Wrocławskim Teatrze Współczesnym im. E. Wiercińskiego realizacją Szczęśliwych dni S. Becketta. Tam też wyreżyserował monodram Kontrabasista P. Süskinda w wykonaniu Cezarego Żaka. W Teatrze im. C. K. Norwida w Jeleniej Górze, zrealizował m. in. sztuki: Glątwa nowa czyli w sidłach nudy S. I. Witkiewicza, Stara kobieta wysiaduje T. Różewicza, Łagodna F. Dostojewskiego, Antygona Sofoklesa oraz Gwałtu, co się dzieje A. Fredry.
Na scenie Teatru im. W. Horzycy w Toruniu wyreżyserował Czarną komedię P. Shaffera, Gwałtu co się dzieje A. Fredry, Ryszarda III W. Szekspira, Wujaszka Wanię i Wiśniowy sad A. Czechowa, Damy i huzary A. Fredry, Lekcję E. Ionesco, Moralność pani Dulskiej G. Zapolskiej, Marat/Sade P. Weissa, Zbrodnię i karę F. Dostojewskiego oraz spektakl 3 x Czechow.
Współpracował również z Teatrem im. J. Kochanowskiego w Opolu (Wilki i owce A. Ostrowskiego, 3 siostry A. Czechowa), Teatrem Miejskim im. W. Gombrowicza w Gdyni (Bracia K. oraz Gracz F. Dostojewskiego), Teatrem Współczesnym w Szczecinie (Świętoszek oraz Don Juan Moliera, Gry śmiertelne F. Dürrenmatta, Mąż i żona A. Fredry), Teatrem Ludowym w Krakowie-Nowej Hucie (przekład Walentynek I. Wyrypajewa), Teatrem Współczesnym w Warszawie (przekład Transferu M. Kuroczkina) i in.

W roku 2007 Andrzej Bubień przyjął w Teatrze Satyry w Sankt Petersburgu (obecnie Teatr na Wasijewskiej) posadę głównego reżysera teatru. Stworzył tam unikatowy zespół aktorski, realizując konsekwentną politykę repertuarową, opierającą się na współczesnej, rosyjskiej i zagranicznej dramaturgii. To w tym właśnie czasie Teatr na Wasjewskiej zaczął pojawiać się na prestiżowych festiwalach teatralnych Europy. Szarańcza Biljany Srbljanović, Rosyjskie konfitury (trzy nominacje do Złotej Maski) oraz Daniel Stein – tłumacz (Nagroda „Złota Rampa” za najlepszy spektakl roku i nagroda premiera rządu Federacji Rosyjskiej za najważniejsze wydarzenie kulturalne roku w kategorii „teatr”) Ludmiły Ulickiej zdobyły najbardziej prestiżowe nagrody, przyznawane przez dziennikarzy i krytyków teatralnych w Rosji.

Reżyser współpracuje również z węgierskimi scenami. W roku 2009 wystawił w Teatrze Csokonai w Debreczynie spektakl Obłom-Off wg sztuki Michała Ugarowa, uhonorowany nagrodą festiwalową oraz nagrodą publiczności za najlepszy spektakl roku. W roku 2011 wyreżyserował na tej samej scenie sztukę A. Ostrowskiego Koń ma cztery nogi a też się potknie.

Najnowsze realizacje reżysera to m.in.:
– Judaszek M. Sałtykowa-Szczedrina (Teatr Ateneum w Warszawie),
– Udając ofiarę braci Presniakow (Teatr Ludowy w Krakowie-Nowej Hucie),
– Pieszo S. Mrożka w Wielkim Teatrze Dramatycznym im. Grigorija Towstonogowa w Sankt Petersburgu (prapremiera rosyjska!),
– Sierpień. Oklahoma. Hrabstwo Osage T. Lettsa (Akademicki Teatr w Omsku, cztery nominacje do Złotej Maski),
– Wodewile wg A. Czechowa („Rok Rosji w Hiszpanii”, Toledo)
– Curikow M. Kuroczkina (Teatr Polski w Szczecinie),
– Rycerskość wieśniacza P. Mascagniego i Pajace R. Leoncavalliego w Operze Nova w Bydgoszczy,
– Operetka W. Gombrowicza (Teatr Narodowy w Budapeszcie).

Imponującą listę inscenizacji uzupełnić należy o klasyczne wystawienia oper.
Przedstawienia Andrzeja Bubienia były prezentowane na festiwalach i przeglądach teatralnych w Tallinie, Rydze, Wilnie, Lizbonie, Helsinkach, Hamburgu, Moskwie, Nowosybirsku, Lublinie i Toruniu.

Andrzej Bubień jest również wykładowcą Sankt-Petersburskiej Państwowej Akademii Sztuki Teatralnej, na Wydziałach: Aktorskim i Reżyserii Dramatu.

W Teatrze Rozrywki Andrzej Bubień wyreżyserował monodram muzyczny Elżbiety Okupskiej Uczciwe życie, dramat Ubu król czyli Polacy A. Jarry’ego, musical Sweeney Todd S. Sondheima oraz Niedzielę w parku z Georgem S. Sondheima i J. Lapine'a.

WAŻNIEJSZE NAGRODY:

1994 – Nagroda Publiczności i Nagroda prezydenta Torunia na Festiwalu Teatrów Jednego Aktora dla spektaklu Kontrabasista,
1995 – Nagroda na I Ogólnopolskim Konkursie Na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej dla spektaklu Stara kobieta wysiaduje oraz wyróżnienie za reżyserię tego przedstawienia
1996 – „Bursztynowy pierścień” – Nagroda Publiczności Teatrów Szczecina dla najlepszego przedstawienia sezonu 1995/96 – dla Świętoszka
2000 – Nagroda za „twórcze łączenie tradycji z nowoczesnością” na MFT KONTAKT w Toruniu za spektakl Wujaszek Wania
2001 – Nagroda Marszałka Województwa Kujawsko-Pomorskiego z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru
2002 – Sakiewka (nagroda 1. jurora) na V Ogólnopolskim Festiwalu Sztuki Reżyserskiej INTERPRETACJE za reżyserię przedstawienia Wilki i Owce
2009 – Nagroda Petersburskiego Stowarzyszenia Teatroman w Sankt Petersburgu za reżyserię spektakli: Daniel Stein – tłumacz Ludmiły Ulickiej oraz Kuracja wg powieści Jacka Głębskiego
2010 – Nagroda National Theatre Festival w Pécs na Węgrzech oraz nominacja do Wielkiej Rosyjskiej Nagrody Artystycznej ZŁOTA MASKA

2014 – Grand Prix na 11. Międzynarodowym Festiwalu Gombrowiczowskim w Radomiu za Operetkę.

Foto: archiwum prywatne Andrzeja Bubienia

Czytaj dalej